Rootsville

Duvel Blues #18 Festival Puurs - Ruisbroek (25-05-2019) reporter Marcel - photo credits Freddie (Nederlands report) info organisation: Duvel Blues info artist: Blue Riot Combo (B) - Piedmont Bluz (US) - Hazmat Modine (US) - The Ragtime Rumours (NL) info artist: Griot Blues (Mali/US) - Blue Moon Marquee (Can) - Degrès (F) - Lisa Mills (US) - James Hunter Six (UK) © Rootsville 2019

18de editie reeds van dit festival in Puurs, vol van blues met grote “B” en fris getapte Duvels, gratis voor jongeren tot en met 26 jaar, en een sympathieke organisatie. Na enkele locatie wissels blijkbaar toch de vaste stek gevonden aan JH Kabal. Gust en zijn bende zorgen er elk jaar voor dat wij telkenmale richting Puurs afzakken voor een serieuze bluesinjectie. Dit jaar waren de temperaturen niet zo tropisch als vorig jaar en na een stevige ochtendbui was het zonnetje weer van de partij, tijd dus voor zon, Duvel en blues.

Duvel wants you!!!

Dit jaar staat het programma in het teken van de variatie. Strak plan denk ik dan zo, dus was ik uitermate benieuwd naar wat ging komen. We konden al vanaf 13.30 uur terecht in de zaal waar het duo van Piedmont Bluz een workshop zou geven, dus op tijd zijn was de boodschap.

Het duo bestaat uit Valérie en Ben Turner en spelen schitterende Piedmont Blues, maar straks daarover meer. Het zaaltje was al deglijk gevuld met fans van de country blues op dit vroege uur. Het sympathieke koppel gaf ons wat uitleg over de geschiedenis van de blues, de Civil Rights Movement, het gebruik en ontstaan van bepaalde instrumenten zoals de speciale “bones”. Dit illustreerden ze aan de hand van een aantal songs zoals de field holler ‘Oh Emma’, ‘I Shall Not Be Moved’ ‘ Drunken Barrelhouse Blues’ van Memphis Minnie of ‘Joliet Bound’, waar de klepperende “bones” werden gebruikt. Ik heb hiervan genoten en een dikke “merci” aan de organisatie om zo iets te organiseren. Top !

Openen doen we in de grote tent en met een band van eigen bodem met name Blues Riot Combo. De mannen serveren een goede portie no nonsense old school blues, oprecht, onverdund en zo zwart als steenkool. Serge Roegiest aka Hoboken Slim heeft de smoelschuiver verwisseld met het drumstel en wordt geruggensteund door King Norre aan de upright bass. Verder Werner aka W.B. aan de mondharmonica en Bart Jult aka B.J. op gitaar. Deze gasten spelen heerlijke bluesgrooves, een elektrische blues geladen met muziek uit het “Chess” tijdperk.

We werden dus ondergedompeld in het verre en glorieuze verleden van onze geliefde muziek, The Blues, baby! Van in het begin werd er een lap opgegeven met de ‘Blue Riot Hook’ gevolgd door Big Bill Broonzy’s ‘Key To the Highway’. Het swingt, het is aangenaam en het klinkt goed. Alles wordt simpel en zonder poespas aan de man gebracht en zonder teveel kapsones werken de boys zich door hun set waar wij nog zaken terug vinden als ‘Rollin’ And Tumblin’, ‘Too Late’, ‘Howlin For My darling’ of ‘Just Your Fool’. Everybody loved it en duidelijk een ideale opener van deze dag.

Wie elk jaar naar Duvel afzakt, weet dat hij op tijd de tent dient te verlaten als hij een zitplaatsje wil bemachtighen in de zaal waar de acoestische sets doorgaan. Zogezegd, zo gedaan, wijlen naar daar voor de set van Piedmont Bluz, reeds hierboven vernoemd.

Ben en Valerie Turner zijn hier voor hun eerste Benelux-concert en dat is alvast een eerste pluim op de reeds goed gevulde hoed van de organisatie. Beiden staan voor muzikaal erfgoed en gewapend met een wasbord, gitaar en een set “bones” maken ze er een erezaak van om de traditie van “hun” countryblues levend te houden. We hadden de muziakle kwaliteiten van dit minzame koppel al kunnen ontdekken tijdens de workshop. Twee sterke muzikanten die de blues traditie ademen en totaal leven voor hun passie, die ze met zeer veel plezier aan anderen willen doorgeven. Ze matchen perfect bij elkaar. In de zaal is het muisstil wanneer ze inzetten met ‘Freight Train’, zeer intieme momenten die enkel doorbroken worden door het daverend applaus op het einde van elk nummer en met songs als ‘When The Levee Breaks’ van Kansas Joe McCoy, ‘Avalon Blues” en ‘Make Me A Pallet On Your Floor’ van Mississippi John Hurt, Tommy Johnson’s ‘Canned Heat’ weten ze de hele zaal te beroeren. Er wordt gewisseld tussen Piedmond en Delta Blues en met Willie Brown’s ‘Future Blues’ nam het duo afscheid. Dit was een optreden van uitermate hoge kwaliteit en waar de superlatieven tekort schieten. Valerie and Ben, thank you, you made my day !!!

Terug naar de tent waar het de beurt was aan Hazmat Modine. Dit bont gezelschap is afkomstig uit New York en is niet echt blues, blues. Ze gebruiken de bluesmuziek als platform om ons een kleurrijke reis te laten maken langs genres als ska, reggae, jazz en calypso. Verschillende instrumenetn worden door dit collectief gebruikt, plaats dus voor de tuba, de panfluit en andere exotische instrumenten. Hun nieuwste cd “Box Of Breath” is een pareltje in het genre. Bluespuristen zullen dit misschien vergruizen maar vernieuwing mag er zijn en bij deze steekt de organistaie de nek wel uit. Echt wie houdt van C.W. Stoneking of Screaming Jay Hawkins zal hier volop kunnen van genieten.

De band bestaat momenteel uit Wade Schuman (harmonica, zang, gitaar), Joseph Dailey (tuba), Pamela Fleming (trompet, hoorn), Steve Elson (sax, klarinet, fluit), Reut Regev (trombone), Erik Della Penna (gitaar, banjitar en vocals). Zoals verwacht kregen we een zeer krachtig optreden, swingen en shaken en met zeer veel warmte dankzij de blazers. Er werd hier en daar al een beentje gestrekt en zeg zelf, met zo’n muziek is het zeer moeilijk om niet te bewegen. ‘Crust Of Bread’, ‘Lazy Time’, ‘Dark River’ knalden door de boxen en maakten iedereen blij. Dat was ook te zien aan het enthousiasme van het publiek. Deze eerste zijsprong, buiten de blueslijnen was er alvast eentje dat kon tellen.

Hopla, blijgezind van Hazmat Modine, op naar de zaal want tijd voor onze Nederlandse vrienden van The Ragtime Rumours. Deze Nederlandse band is duidelijk één van mijn favorieten, energiek, swingend en topmuzikanten. Winnaars van de Dutch Blues Challenge en de European Blues Challenge, dus talent hebben ze zeker in huis. Swing, ragtime, gipsy-jazz en een flinke scheut rockabilly, dit viertal weet duidelijk waar de klepel hangt. Ik heb ze al verschillende keren aan het werk gezien en nog nooit hebben ze mij teleurgesteld en ik denk niet dat dit vandaag zou gebeuren.

Hun “Rag ’n Roll”, zoals ze het zelf noemen, zou zelfs een kreupele aan het dansen weten te brengen. Tim Jansen (gitaar, banjo en zang), Timo Gijezen ( gitaar, upright bass, piano, accordeon), Niki van der Schuren (upricht bass, fluit en sax) en golden oldie bij dit jonge geweld, Sjaak Korsten (drums) geven zichzelf steeds voor het volle pond en dat was vandaag al niet minder. Ik heb weer kunnen genieten van dit energieke viertal met muziekvirtuoos Timo Gijezen voorp. Het enthousiasme van deze Nederlandse bende straalt van het podium en is zeer aanstekelijk, zo ook hun songs zoals ‘Hard Times’, ‘Paradise’, ‘Stay Withe Me’, één van mijn favorieten ‘Faker’geschreven op een gedicht van Sjaak of ‘Everywhere You Go’. Alweer muziek van de bovenste plank en zoals gewoonlijk heb ik alweer genoten. Ragtime Rumours are her to stay baby !

De volgende band in de tent was weer een “specialleke” en zoals met Hazmat Modine, stak de organisatie weer de nek uit, maar persoonlijk was ik er redelijk gerust in, want Griot Blues brengt kwaliteit. Een samenwerkende vennootschap tussen de Amerikaan Mighty Mo Rodgers en de Malinees Baba Sissoko De samensmelting tussen de oerplaats van de blues met het moderne ervan. Rodgers op keys, de percussie en de zang van Sissoko brengen een aanstekelijke mengeling tussen de Afrikaanse en de Amerikaanse rootsmuziek. Beide heren hebben zich omringd met een Italiaanse band onder leiding van Luca Giordano op gitaar, Walter Monini aan de bas, Pablo Leoni op drums en de neef van Baba, Seikoe Sissoko op jembe en kalebas.

Soms neigt de muziek eerder naar blues uit de Mississippi-delta met de pittige boogie ‘Maili to Mississippi’ of ‘Drunk As A Skunk’, elders meer naar de griot-muziek uit West-Afrika met ‘Dance’, ‘Griot’ of ‘Mo Ba’en soms klinkt het gewoon als een een combinatie van de twee met ‘The Blues Went To Africa en’Nalu’ en met de setopener ‘Shake Em Up Charlie’ zitten we heel dicht bij de reggae. Ik heb echt hiervan genoten en weer goede punten voor de fijne neus van de Duvelblues boys.

Slecht vijf minuten tijd hadden we om ons naar de zaal te begeven voor het Canadese duo van Blue Moon Marquee, wat voor mij weer een voltreffer was zeer authentiek en genre-overschrijdend, zo kan je dit badass duo bestaande uit A.W. Cardinal (gitaar en zang) en Jasmine Colette aka Badland Jass (zang, bas en drums) wel bestempelen. Alles kan je terugvinden in hun muziek, van Tom Waits over zigeunermuziek en swingende uitstapjes naar boogie en jazz. Zelf bestempelen ze hun muziek als Gypsy Blues. Maar hun sound wordt even goed geïnspireerd door mensen als Lonnie Johnson, Louis Armstrong, Blind Willie Jonson, Charley Patton, Howlin' Wolf, Screaming Jay Hawkins, Memphis Minnie, en Django Reinhardt.

Tijdens het hele optreden heb ik met open mond zitten staren naar Jass en niet enkel voor haar geweldige looks maar vooral voor de manier waarop ze haar ledematen coöordineert om tegelijkertijd de upright bass te spelen en met het nodige voeten en handenwerk drums en cymbalen te beroeren. Incredible! Daarenboven heeft ze zelf een uitstekende zangstem. Dit alles gecombineert met de schuurpapieren stembanden van A.W. en je krijgt zoals ons Franse vrienden zeggen : “un duo de chock”. Het publiek hadden ze onmiddellijk mee met zaken als ‘In The Henhouse’, ‘Black Rat Swing’ waar Jass de vocalen voor haar rekening neemt, ‘Fever Flickering Flame’ een nummer uit de allernieuwste cd, Lonnie Johnson’s tearjercker ‘Another Night To Cry’ of het swingende ‘Big Black Mamba’. Het was weer hoogstaand, maar ik had er niets minder van verwacht. Wie ze nog aan het werk wil zien, ze zijn nog voor een aantal optredens in ons land, dus DOEN zou ik zeggen.

Druk, druk, druk… Even een spurtje trekken richting tent voor het blanco blad van de dag, de Franse band Dèlgres. De band is al een gevestigde waarde in Frankrijk, want afkomstig uit Parijs. Delgres is de band die Deltablues laat samensmelten met de Creoolse an Carïbische muziek. Ze gaan qua sound in de richting van Ali Farka Touré of deThe Black Keys. Het trio bestaat uit Baptiste Brondy aan de drums, Rafgee op tuba en sousaphone en Pascal Danae op zang en gitaar. Een weetjes is dat de groepsnaam afkomstig is van de officier op Guadeloupe Louis Delgrès die zich verzette tegen de terug invoering door Bonaparte van de slavernij op Guadeloupe. De opstand werd bloederig neergeslagen en een zware repressie ontplooide zich over het eiland waardoor duizenden inwoners imigreerden naar Louisiana, één van de bakrematten van blues en jazz. Voor de anekdote, een voorouder van Pascal Danae, de genaamde Louise Danae, werd als slaaf bevrijd in 1841 samen met haar drie kinderen.

Vorig jaar brachten ze hun cd “Mo Jodi” op de markt. Voor mij een pareltje in zijn genre en mijn verwachtingen stonden dan ook hoog gespannen om dit trio live aan het werk te zien.‘Respecte Nou’, ‘Mo Jodi’, ‘The Promise’, ‘Ti Mamzel’ songs in het Creools dialect, maar echt bekoren deden ze mij niet. Mijn verwachtuingen waren misschien iets te hoog gegrepen maar ik was redelijk ontgoocheld van hun live werk. Het was heel hard en vooral héél luid. Voor mij het minste van de dag tot hiertoe.

Stilaan gingen we naar het einde van deze editie maar er kwamen eerst nog twee kleppers op ons af, te beginnen met Lisa Mills in de zaal. Deze artieste werd geboren in Mississippi en groeide op tussen country en gospel, maar ze serveert evengoed goudeerlijke, doorleefde en soulvolle blues. Mensen die houden van Ruthie Foster of Rory Block smullen van de muziek van deze grote bluesdame, die ons komt bekoren met “Evangeline” haar trouwe gitaar.

Al van bij de souncheck, dus zowat een half uur voor haar optreden begon, zat de zaal al vol, nooit gezien. Maar het had misschien te maken met het optreden van Delgrès, die wat volk de tent had uitgejaagd. Het bleek dat ze gelijk hadden want nadien was de zaal eivol en stonden ze in dichte rijen buiten om deze dame, met een stem nijgend naar Janis Joplin aan het werk te zien in haar wel zeer intiem optreden met knappe dingen in balans tussen swingend en héél rustig. Songs als ‘Mean Man’, ‘Changing’, ‘Keep On Smiling’ een song van Wet Willie of het wondermooie ‘Sending me Angels’. Afsluiten deed ze met twee superklassiekers ‘Bring It On Home To Me’ van Sam Cooke en Otis Redding’s ‘Dock Of The Bay’. Schitterend !

Als aflsuiter van de dag was gekozen voor een gast uit de UK, even snel nog voor het inwerking treden van de Brexit, met The James Hunter Six. Hij startte zijn carrière bij Van The Man en wordt door de man ook op handen gedragen, wat ook kan gezegd worden van Chris Isaak die een grote fan is. Hunter weet als geen ander de soul te combineren met de blues. Een blanke man met een gietzwarte ziel die dikwijls wordt vergeleken met groten als Sm Cooke of Ray Charles.

Hij was vandaag vergezeld van Jonathan Lee (drums), Andrew Kingsloe (keys, percussie), Lee Badeau (bariton sax), Damon Hand (tenor sax), Jason Wilson (bas). We kregen om af te sluiten een stevige portie soulmuziek voorgeschoteld in de lijn van Sam Cooke of Ray Charles. Het was strak, het swingde en de band was perfect op elkaar ingespeeld met weerom de extra injectie door de warme blazersectie. De tent was nog zeer goed gevuld omstreeks middernacht wanneer de eerste tonen van ‘Chicken Switch’ werden losgelaten, gevolgd door knappe dingen als ‘Baby Hold On’, ‘No Smoke Without Fire’,’Ain’t Getting me Up’ of ‘Believe Me Baby’. Mooie afsluiter van een geweldige dag.

Persoonlijk heb ik enorm genoten van deze editie van Duvelblues. Het even buiten de blueslijntjes kleuren in de programmatie heeft mij niet gestoord, integendeel, ik vond het een verfrissing. De kleinere optredens in de zaal bleken alweer een voltreffer en een voorbeeld voor anderen, er is een publiek hiervoor dames en heren organisatoren. Nu snel naar huis want morgen met een fris hoofd richting stembus. Alvast nog een dikke merci aan Gust & co voor de perfecte organisatie en de geweldige muziek. Keep on the good work en tot volgend jaar, you can count me in !!! (Marcel)

Leustert ollemoal iszier...